Bashkëjetesa e xhamisë me krimin

botuar te gazeta DITA, 20 qershor 2013

..............................................

Po bëhet një krim, në emër të një xhamie. Teneqet e krimit ekologjik kanë rrethuar një park të mrekullueshëm, pranë Parlamentit, një nga pikat më tëbukura të Tiranës e thuajse vendi i vetëm ku ti nuk ndjehesh që po jeton në Xhibuti. Duan të prishin parkun e të ndërtojnë një xhami. Ëshët e qartë që po bëhet shpejt e shpejt sa pa u bërë zgjedhjet, që ata që do vijnë ta gjejnë fakt të kryer.
Ky krim po bëhet në sytë tanë, në emër të besimtarëve, nën hundën e opozitës dhe mes budallallëkut të njerëzve të Facebookut.

Në emër të fesë

Brenda një kuadrati të vogël në qendër të Tiranës ka 2 katedrale dhe 1 xhami, ndërsa teneqet pregatisin një xhami të dytë, të stërmadhe.
Është fare e qartë që e gjitha kjo është një shpërfaqje force. Fetë, përtej tolerancës me të cilën mburren, nën rrogoz po zhvillojnë prej vitesh një veprimtari të ethëshme konkurrence.
Gjithçka po ndodh me teneqet rrethuese që po shkatërrojnë parkun për të ndërtuar një xhami, nuk ka sesi të mos dihet nga drejtuesit e fesë. Por, duket se atyre nuk u intereson qyteti, por parcela e tyre, nuk u intereson interesi i gjithë qytetarëve, madje as i vetë besimtarëve të tyre, por vetëm ai i lidhur me demostrimin e forcës.

Në emër të Xhamisë

Unë besoj se një besimtar, do duhej të ishte njëkohësisht dhe një qytetar. Por kam frikë, se nga mëynra sesi fetë kanë operuar sidomos pas rënies së komunizmit alla-enver ka njerëz të cilët janë vetëm besimtarë. Ndryshe nuk kam sesi ta shpjegoj heshtjen e tyre. Sikurse dhe heshtjen e ortodoksëve kur një mega-betonizim shkatërroi një tjetër hapësirë të gjelbër, mu në qendër, në emër të një katedraleje. Natën, ajo katedrale të tremb, por nuk të fton.
Sigurisht, nëse ka njerëz në këtë vend që ndjehen më shumë besimtarë sesa qytetarë, nuk është faji i tyre. Është mënyra sesi feja zuri hapësirat boshe të lëna nga ateizmi i dhunshëm alla-enver. Por, që në emër të besimit të tyre bëhen krime të tilla, ata janë përgjegjës.

Në emër të biznesit

Për të kuptuar më mirë se ç’po ndodh është thirrja në shkretëtirë e ekologjistëve, që shpjegojnë se bashklë me xhaminë do ndërtohen dhe 2 qendra tregëtare!!! Pra, nuk qenka thjeshtë “punë feje”. Më saktë, biznesi po shfrytëzon fenë për të dhunuar edhe një herë qytetarin. Ata e knaë të sigfurt që nuk ka mbulesë më të mirë për projektet e tyre të dhunshme sesa mbulesa fetare. Shumë krime janë bërë në emër të fesë. Dhe për më tepër, ata janë të bindur që hipokrizia në këtë vend do bëjë që askush të mos hapë gojën për çfarëdolloj krimi të “veshur” me xhami. Aq më pak, politika.

Në emër të popullit

Nëse të gjitha energjitë që po harxhojnë analistët në media kundër "votës kryq" do të shpenzoheshin për të mbrojtur parkun e Namazgjasë, ne nuk do ishim duke folur sot për "votën kryq".
Përveç disa organizatave, askush nuk protestoi. Pozita është e tredhur (ajo pjesë që nuk është e blerë). Opozita ka hallin e votave, dhe nuk ka pse të “kruhet” me një grup besimtarësh që janë më shumë besimtarë sesa qytetarë.
Është dhe grupi tjetër qesharak që u ngrit të protestonte për Parkun Gezi në Stamboll, por nuk ngrihet të protestohet për parkun e vet!! Për të qarë e për të qeshur. Na mbytën revolucionarët në Facebook, njerëzit që ndjehen “turq” e që përloten kur shohin sesi ngrihen turqit kundër despotizimit. “Revolucionarët” e tredhur të online-it. Ata që e “luftojnë” diktaturën me statuse! Ata që dalin për Erdoganin a kundër Erdoganit. Patetike, qesharake, dhe idiote.
Unë besoj se një diktaturë mund ta shembësh edhe pas ca vjetësh. Por, një monstër betoni jo. Aq më tepër, kur atë e veshin me xhami. Nuk kam dëgjuar në asnjë vend që të prishen monumentet e kultit se janë ndërtime të egra apo të paligjshme. Ne nuk shembim dot ca hundë e ca kate pa leje. Mostrat e betonit, janë aty, për të ngelur.

Në emrin tim

Një krim po bëhet në emër të besimtarëve. Dhe të gjithë po heshtin. Unë do jem aty, qoftë dhe me 10 vetë, po u mbodhën. Deri në fund.

KOZMIKOMIKET: Foto, tradhëti dhe politikë

Botuar te Revista KLAN, 15 qershor 2013

Nuk e di a e keni vënë re që deri edhe në uebsajtet me përmbajtje të fortë politike, shpesh tek këndi ku afishohen lajmet më të klikuara të ditës a të javës, në krye është ndonjë titull i tipit “filan aktore, në formë perfekte trupore”, ose “e dashura e re e Shk... Kristiano Ronaldos”, etj.
Po të donim t’i binim shkurt, mund të thonim se sa më të forta pasionet politike të lundruesve shqiptarë, aq më të mprehura janë edhe shqisat e tyre në lidhje me ngjarjet erotike, ndaj shkojnë bashkë (në qoftëse mund të quhet ngjarje që filan këngëtare paska postuar foto sensuale në FB). Ç’të keqe ka t’ua ekuilibrosh emocionet?
Them t’i biem pak më gjatë. Unë kam frikë se ka një konfuzion të madh (sa më pëlqen fjala mishelë, po kam frikë ta përdor prej policëve të gjuhës) mes qytetarit si “kafshë politike”, represionit seksual që vuajmë prej dekadash, post-komunizmit depresiv që po kalojmë, konsumizmit, shkërmoqjes së intimitetit përmes teknologjisë falas dhe mbi të gjitha mungesës së prioriteteve në informacion. Them se kemi problem me mënyrën si e kërkojmë lajmin, dhe sidomos mënyrën si e lexojmë atë. Para se të dal në temë, tek fotot, jeta private e aktivistëve politikë dhe marrëdhënia jonë me ta, dua të diskutoj me ju për një lloj lajmi që nuk jua japin kurrë. Dashnoret e politikës.

Solidariteti alla-femëror i burrave

Është shumë e çuditshme sesi media sulmon ose denoncon për krime të mëdha, vjedhje, korrupsion e deri urdhra për vrasje të aksh politikani; por nuk përmend asnjëherë shkeljet e kurorës, abuzimin seksual me vartëset, favoret seksuale me paratë e shtetit etj., të të njëjtit person! Të jemi thua kaq liberalë sa t’i konsiderojmë çështje pa rëndësi? Vende më liberale se ne dhe sigurisht shoqëri më të hapura e të emancipuara, të kryqëzojnë për shkelje të kurorës në rast se ke post politik. Si është e mundur që gjasme-paparazzët tanë sjellin foto të Sinanit me një femër nga plazhet e Marokut, dhe u deshën muaj e muaj e mezi e nxorrën një gjysmë llafi që Shk...Kristiano Ronaldo ka një të dashur të re dhe është ndarë me gruan? Diçka që e di tërë Tirana!
Madje janë disa raste personazhesh publikë a politikanë që nuk jetojnë më, e që në humbjen e jetës së tyre kishte gisht a është bërë sebep një lidhje jashtëmartesore, fakt ky që fshihet. Madje edhe policia bën sikur nuk është “pistë”. Duket se në bllok, media e politika kanë vendosur të mos i quajnë “dashuriçkat” çështje të interesit publik. Madje, ka një lloj aleance alla “solidaritet femëror”, sikur të gjithë kanë rënë dakord të mos e prekin atë temë. Apo të kenë mentalitet biblik “të qëllojë me gur i pari ai që është pa asnjë mëkat”?
Kam frikë se ka një arsye më të madhe se këto: Ne nuk e kuptojmë lidhjen që ka jeta e një personi me funksionet e tij publike.

Politika pa të shkuar

Erdhëm në temë. Standardet tona ndaj shërbëtorëve publikë janë fare, po fare-fare minimale. Nevoja për të shkruar për këtë temë më erdhi nga disa foto aspak ortodokse të një vajze, funksionare e lartë në politikë. Fotot, mund të konsideroheshin normale për një adoleshente që pozon si të ishte modele, por jo për një person që mbart funksione publike. Gjëja e parë që më shkon ndër mend është që një funksionar i lartë politik, minimalja që duhet të bëjë është të shpjegojë se nga vijnë e ç’janë ato foto. Kjo ndodh në çdo vend normal perëndimor. Kur ti ke një funksion shtetëror a publik, mban përgjegjësi për të kaluarën tënde. Angela Merkelin e kryqëzuan për një foto demonstrate të para 40 viteve. Tek ne as bëhet fjalë, madje, ndodh e kundërta.
Në lidhje me fotot në fjalë (Gati-gati ndjehem në faj që po merrem me këtë rast, sepse, pjesa më e madhe e politikës ka foto e video shumë më problematike se të sajat) komentues në blogje reaguan egërsisht ndaj idesë që duhet dhënë një shpjegim. “Pse, mos ka vrarë njeri ajo që të japë llogari?”, ishte fryma e komenteve. Ne nuk e kuptojmë akoma lidhjen mes së kaluarës së një personi - që na dëshmohet (në këtë rast) përmes fotove - dhe funksioneve të tij. Ne do të shqetësoheshim vetëm nëse dikush ka vrarë! Atëherë, le të flasim për pilotin e avionit ku kemi hipur.

Në duart e pilotit

A do të shqetësoheshim nëse edukatorja e fëmijës sonë ka djegur mace kur ka qenë e vogël?
A do të shqetësoheshim nëse komshiu ynë (që kemi bërë dhe sherr) ka një arsenal të tërë armësh në shtëpi? A do të shqetësoheshim nëse presidenti ynë është piroman? A do të shqetësoheshim nëse ministri i Financave i kalon darkat në kazino? A do të shqetësoheshim nëse mësuesja e pianos e vajzës punon natën si prostitutë klasi? A do shqetësoheshim nëse piloti i avionit tonë është përdorues heroine?
Të tërë këta njerëz, kanë të drejtën e tyre të dalin foto me pistoleta, duke torturuar mace, duke u çpuar, duke djegur librat e shkollës, apo duke dëfryer me të huaj të misioneve ndërkombëtare me pagesë. Edhe sikur të jesh njeriu më liberal që flet shqip, më e pakta, do ju interesojë të dini nëse piloti ku po udhëtoni po i fut ndonjë heroinë sot në mëngjes para nisjes a jo.
Para se të marrin në dorë fatin tonë, të vajzës sonë, të maces sonë, të financave apo të ushtrisë së shtetit tonë, ata duhet të përgjigjen publikisht për të kaluarën e tyre.
Ç’të kaluar, do thoni ju? Atë të fotove! Hapni facebookun.

Një foto vlen mijëra fjalë

Më kujtohet një batutë nga një film me partizanë ku partizani-hero, Timo Flloko, bën një foto me nusen në mal. Ajo foto rastësore, bie në duart e italianëve, dhe është e vetmja foto që kanë. Sot, zhvillimi i teknologjisë ka bërë që shumë njerëz të dokumentojnë çdo moment të jetës së tyre.
Paqartësia për kufijtë e privates, papërgjegjshmëria për pozicionet e tyre publike, ose dhe thjesht për faktin që një këngëtare nuk e ka besuar kurrë se mund të bëhet deputete, ka bërë që të publikohen online foto nga më të larmishmet. Funksionarë të lartë dalin në foto duke pirë duhan aty ku nuk lejohet, duke bërë pushime në parajsa ekzotike, duke frekuentuar njerëz e vende të dyshimta, duke kryer veprime që tregojnë paqëndrueshmëri mendore, ndjesore dhe njerëzore, dhe, u dashka të presim që të vrasin njeri që të na japin shpjegime.

Politika e Seksit

Imitimi i Berluskonit, futja në politikë e vajzave të reja pa asnjë sfond politik, por vetëm se janë të bukura ose të famshme, ka bërë që të shohim gjysmë me të qeshur sesi fatet tona merren në dorë nga kukulla të papërgjegjshme. Berluskoni i tyre, dhe gjasme-berluskonët tanë, janë karikatura të shërbimit publik. Ata përfitojnë nga ajo që thashë më lart, që njerëzit e dy vendeve tona klikojnë më shumë një femër në rroba banje sesa vjedhjen e zgjedhjeve. Por, kjo s’do të thotë se ne duhet të jetojmë pa vendosur standarde. Uzurpimi i pushtetit bëhet nga politikanë kazinosh dhe motelesh. Kjo e dyta, përkufizon të parën. Papërgjegjshmëria e deklaratave reflekton një jetë të papërgjegjshme të dokumentuar nga fotot.

Kthim te nudizmi

“Gjyqi” që iu bë Ramës për fotot nudo është i drejtë. Për fat të keq, ishte i motivuar aq keq politikisht, sa nuk krijoi një standard të ri të sjelljes publike të ofiqarëve, por krijoi idenë se shqiptarët të mbështesin më fort po të jesh kurvar/pervers/qejfli/etj.
Nuk dua ta besoj këtë gjë. Dua gjyqin tim. Dua gjyqin tim, ku unë dhe secili nga ne, të mund të gjykojë, ose më e pakta të mund të kërkojë llogari për të shkuarën e kujtdo që ka një pozicion publik e ka përgjegjësi publike. Ju mbase jeni të lumtur që na u liruan vizat, por unë, dua që kompania ta kontrollojë FB e pilotit që do na çojë matanë.
Matanë ku? E drejtë, nuk arrijmë gjëkundi, se ministrat tanë janë në kazino, shtetarët tanë janë piromanë, deputetët janë në Dubai me sekretaret, drejtoreshat tona janë në seanca fotoshoot-esh, dhe ju po prisni që dikush të vrasë njeri, që të mund ta pyesim: ç’është kjo foto.

KOZMIKOMIKET: Krimi më i madh ndaj njerëzimit

Dhuna e kujtimeve është një krim me pasoja të mëdha. Kur të vdesë dhe njeriu i fundit që ka njohur personalisht p.sh., Azem Hajdarin ose Ramiz Alinë, atëherë nuk do kemi veçse kujtimet. Të cilat në këtë vend po shkruhen me qëllimin e vetëm të deformojnë kujtesën

botuar te REVISTA KLAN, E shtunë, 1 qershor 2013
....................................
Dua të denoncoj një krim. Ditë për ditë, para syve tanë, po vrasin kujtesën tonë historike. Ky nuk është një ankim letraresk, por, të paktën siç e kuptoj unë, është një nga krimet më të mëdha konkrete (e gati gjymtim fizik) që mund t’i bëhet një kombi. Deri tani janë eleminuar me sukses kujtesa e tokës (kadastrat tona janë një pus i thellë krimesh), kujtesa e ëndrrave (ajo e viteve 90-92, kur e donim Shqipërinë si gjithë Europa), etj.
Paralelisht, po vritet kujtesa historike. Duke deformuar kujtesën e kombit, deformohen të tërë gjymtyrët e tij e që funksionojnë përmes saj. Ky krim është i vazhdueshëm, i përditshëm, dhe vetëm këto ditët e fundit naështë shfaqur serbes e me arrogancë shumë herë.

Janë pjella e krimit, dhe medemek “krimi s’jam unë”!
Pak ditë më parë, një shkrim i Agron Tufës në lidhje me nderimet që i bëheshin Haxhi Lleshit, njeriut të besuar të Partisë për të drejtuar Kuvendin Popullor në kohën e Enverit, mori në blogje një uragan ofendimesh nga njerëz që e ngrinin në piedestal Lleshin e sulmonin Tufën (kryesisht si person). Në jubileun e Lleshit kishte dhe plot figura shtetërore. Njësoj si ata që e trajtuan si gjigand të kombit, Ramiz Alinë kur iku. Ish-Drejtori i Burgut të Spaçit, Meto Kondi kish dhënë për një gazetë një intervistë ku pretendonte që i trajtonte të burgosurit si intelektualë, dhe se Lubonja ish sjell keq në burg, sa i kish detyruar këta njerëz të mirë, ta fusnin në birucë. Ish sjellë shumë keq, dmth, nuk kish pranuar të punonte në galeritë e vdekjes në punë të detyruar! Dhe, drejtori na e paskësh plasur në birucë nga halli. Pa le tjetra, sjellja e padenjë e e paedukatë e Lubonjës, që ish futur në grevë urie!!!
Kryetari aktual i Lidhjes së Shkrimtarëve, Hysen Sinani, ka akuzuar se janë zhdukur procesverbalet e Lidhjes së Shkrimtarëve, ku sigurisht ishin të shënuara kush tha çfarë e kush propozoi çfarë mynxyre. Ai ngre gishtin mbi poetin Bardhyl Londo, ish-Kryetar. Ky i fundit, ka publikuar një libër kujtimesh, dhe përmes atyre copërave që solli shtypi, nuk është e vështirë të perceptosh se edhe atë e kanë dhunuar në atë kohë. Dhe jo vetëm kohën “e Enverit”, por, ky rishkrim i kujtesës po përfshin dhe periudhën pre- dhe post- enveriste.

Krim në të gjitha kohët
Po ngrihen shtatore të Zogut dhe po eleminohet nga historia Luigj Gurakuqi. Po ridimensionohet Koliqi (me gjasë dhe për pasion fetar). Pllaka e varrit të Migjenit është thyer (me gjasë për zell fetar). Ndërsa disa protagonistë të post-90, me hije të forta dyshimi për në aktivitetin e tyre jo-ligjor, janë ngritur në piedestale, gati idhuj, ku përmes manipulimi të të së vërtetës e deri dhe dhunës së disa interesave personale e partiake. Askush nuk flet dot, edhe pse mund të shohë historinë fare të freskët sesi është manipuluar për të ngritur idolë të rremë.
Ky manipulim i kujtesës historike, sport që nisi të aplikohej gjerësisht në kohë të Enverit (jo se Zogu qe më i mirë, por mjetet teknologjike atëherë nuk e mundësonin) ka marrë përmasa të frikshme. Dhe ndryshe nga Orwelli, ku manipulimi bëhej në një ndërtesë të vetme, te ne ai është i shpërndarë gjithandej.

Ministria e të Vërtetës
“Të tëra këto kujtime shkruhen për të falsifikuar historinë” thotë Maks Velo. Unë besoj se ka të drejtë. Dhe unë mendoj që pakkush është i interesuar ta dëgjojë këtë kambanë. Ka kaq shumë mëkatarë në këtë vend, sa fare pak kanë mbetur për të luftuar për të vërtetën.
Deformimi i kujtesës po realizohet intensivisht që nga ‘97. Nëntëdhjeteshtata është pragu që ndau ndjeshmërinë tonë, nga krimi i Enverit u gjendëm pa kaluar as një 7-vjeçar në krimin e Saliut. Ndjeshmërinë tonë ndaj krimit të një sistemi, e zëvendësoi shumë shpejt frika aktuale ndaj një krimi që po ndodhte. Ishin krijuar xhahilët e rinj të demokracisë. Pastaj ndjeshmëria topitëse e Nanos, rehabilitimi i buzëqeshur i gjithkujt. Frika e ’97-s. Lufta e Kosovës. Pastaj lodhja.
E vërteta ka nisur të deformohet shi nga ’97-a, kur askush nuk e kishte më mendjen. Kushdo që ka pak akses në media, nxiton të thotë një të vërtetë të zbutur në ujë, dhe vit pas viti, ajo zbutet aq shumë, sa dhe ish-Drejtori i burgut më të tmerrshëm të komunizmit (ma do mendja, jo vetëm në Shqipëri) e quan veten viktimë të një burgosuri që “na vinte në siklet” se bënte greva urie!
Ministria e të Vërtetës, ajo që ndryshon kujtesën popullore të ngjarjeve është e shpërndarë në qindra individë dhe e suportuar nga media, nga injoranca, nga mungesa e përgjegjshmërisë, nga dashamirësi baxhanakësh e farefisi, nga pozitat e pushtetit. Ky manipulim i së vërtetës përmes deformimit të kujtesës, përfitohet shpesh edhe nga kryeultësia e viktimave. Ose nga fakti që ata që ishin në pushtet dje, janë dhe sot, me forma të tjera.

Kompromisi si krim
Unë kam respekt për pleqtë, qofshin këta edhe të veja diktatorësh, apo ish-Drejtorë burgjesh. Unë e kam lexuar e shijuar poezinë e Londos (meqë ra fjala, e dua shumë prozën e Koliqit). Por, nuk mund e nuk dua të bëj kompromise me kujtesën e këtij kombi.
Dritëro Agolli, që konsiderohet si Patriark! Patriark?? Nuk dua të flas për poezinë e tij, që gjithsesi nuk më duket e nivelit të patriarkut, por, për rolin e tij si Kryetar i mjetit më të fortë propagandistik të diktaturës. Dritëroi mund të jetë njeri shumë simpatik dhe i dashur. Por, Lidhja e tij, jo!
Ata që kanë qenë aty ku kanë qenë, nuk mund të imponohen sot as si viktima. Kushdo që ka pasur një pozitë në atë kohë, duhet të mbajë përgjegjësinë e vet. Të plotë. Dhe pa justifikime. Dhe më e pakta, duhet të heshtë. Heshtja, kërkon një forcë shumë të madhe njerëzore. Por druaj se ata që ishin “të brishtë” ndaj forcës detyruese të regjimit – duke marrë me dashamirësi si të mirëqenë që regjimi i detyroi dhe Agollin e London të udhëhiqnin Lidhjen, dhe Kondin të drejtonte Spaçin, dhe Lleshin të drejtonte legjislativin komunist –nuk do kenë forcën të heshtin. Ndaj shkruajnë kujtime.

Krimi i falsifikimit përmes kujtimeve
Dhuna e kujtimeve, është një krim me pasoja të mëdha për të ardhmen. Kur të vdesë dhe njeriu i fundit i gjallë që ka njohur personalisht p.sh., Azem Hajdarin ose Ramiz Alinë, atëherë nuk do kemi veçse kujtimet. Dhe kujtimet, në këtë vend po shkruhen me qëllimin e vetëm të deformojnë kujtesën.
Ne nuk kemi ndërtuar mekanizma për ta mbrojtur kujtesën e kombit. Këto mekanizma i mban shoqëria civile dhe individët. Këto mekanizma, kërkojnë një komb me dinjitet, e jo një turmë që e shet votën 100Euro/copa.
Institucionet tona janë plot me mëkatarë. Akademira, ministrira, OJF-ra... Mediat tona, blihen. Hapësira TV ose në gazetë blihet. Mund të shkruash ç’të duash. Sado të bërtasë të vërtetën e vet Maks Velo, nuk ka mbetur thuajse askush për të dëgjuar. Alzhaimeri i kombit ndjehet. Shiko si jemi katandisur.

Kombi i Alzheimerit
Jemi një popull që i pështyn heronjtë dhe u bën hosana të ligjve. Që mos t’ia lëmë vetëm “popullit” këtë damkë, unë besoj që kjo është vepër e individëve. Heronjtë vetë, nuk para shkruajnë kujtime. Ata bien.
Kemi ndërtuar një marrëdhënie perverse me liderët. Kemi një marrëdhënie prostitucionale me të vërtetën. Zgjedhim ashtu siç jetojmë, mes pisllëkut dhe llogjeve të kafeneve. Çdo gjë të mirë e ulim, çdo gjë e pisët na duket se nuk ka punë me ne. Po të pamë poshtë, të vumë shkelmin. Po të pamë lart, të puthim këmbët. E duam Shqipërinë në një çast, e shesim në tjetrin. Dhëmbët na krimben e goja na mban erë. Sjellja jonë sociale e politike, është e lidhur pazgjidhshmërisht me bombardimin e imazheve të copëtuara që na sjell truri jonë me Alzheimer. Kujtesa jonë është sa ajo e një fëmije 3 vjeç. Sa vjet kanë kaluar nga Gërdeci? E kush e mban mend! “Besimi në Zot” është programi politik i PR-së (!?)
Sa herë që dikush do dojë të mësojë ç’ka ndodhur në këtë vend, do hapë qitapët, do hapë dokumentarët, kronikat TV, intervistat në gazeta, pa harruar memuarët, dhe aty do gjejë një gënjeshtër të madhe e të paturp. Por, ata që do i hapin, nuk do kenë trashëguar asnjë lloj cipe, dhe asgjë nuk do u skuqet.

Eternal Sunshine of The Spotless Mind
(ky kapitull, është bosh)