Some like it hot!

botuar te Shekulli, e dielë, 10 korrik 2011

Dy gjëra më kanë shqetësuar këtë javë (në nivele të ndryshme). Përdhunimi për të disatën herë i një fëmije në Devoll nga njerëz pranë familjes dhe një videoklip pornografik i Genta Ismailit. Duket sikur nuk kanë lidhje, por për mua lidhja mes tyre është shumë e fortë.

Kam shkruar te “Shekulli” për një rast të ngjashëm përdhunimi të ndodhur në Mborje, në Tartën e 17 Prillit 2011, të titulluar “1 Ditë si Kryeministër” pa pasur thuajse asnjë lloj feedback-u. Përshtypja që m’u krijua ishte që askush nuk e konsideron rast të vetin. Këto ngjarje ndodhin në fshatra të largët, ku jetojnë “monstra”, dhe fëmijët tanë janë më të sigurt. “Gjynah” ai djali i Devollit, “gjynah” dhe ato 2 vajzat e vogla në Mborje. Por s’ka lidhje me ne! Ne kemi halle më të mëdha, si p.sh., përdhunimi politik.

Nuk dua të flas për ata që konsideroj si përgjegjësit e vërtetë për përdhunimet e të miturve, se e kam bërë një herë. Dhe ju, ndoshta, e keni harruar.

Ajo që unë dua të them, është që edhe përdhunimi politik ndodh në një shoqëri që i kalon si vogëlsira përdhunimet e fëmijëve. Kurse përdhunimet e fëmijëve fillojnë që tek agresioni i ekranit të TV.

Shpëtoni fëmijën e vogël në Devoll, dhe keni shpëtuar Piramidën. Gjërat janë të lidhura. Një shoqëri që nuk ruan dot një fëmijë të vogël nga dhuna nuk ruan dot as votat, as ndërtesat, as punën as jetën e vet. Përdhunimi macro – ndodh në një vend ku ndodh si pa gjë të keqe e harrohet shumë shpejt, përdhunimi micro -.

Përdhunuesi më i madh i këtij vendi kushton minimalisht 600 mijë lekë të vjetra, ka ekran 32 polsh, dhe shitet version plazma ose LED.

SOME LIKE IT HOT!

“Some like it hot” (“Disave u pëlqen e nxehtë”) është titulli i një filmi të Marilyn Monroe-s të vitit 1959. Në film, për t’u ikur ca gangsterëve 2 burra (Tony Curtis dhe Jack Lemmon) detyrohen të vishen si gra.

Më ka ngacmuar shpesh ky titull, sepse, nuk e kuptoja mirë pse. Për kohën kur ishte xhiruar dukej si një film i guximshëm. Burra që vishen si gra. Filmi ka pak humor seksual të fshehur mes dialogëve. Në kohën kur doli (fundi i viteve ’50) censura ishte e fortë, dhe të flisje për dashurinë e lirë apo të portretizoje qoftë dhe shkarazi sterotipe seksualë si biseksualiteti, transvestia, androgjinia, homoseksualiteti, transseksualiteti, lesbizmi dhe impotenca, qoftë dhe me pak humor e totalisht të veshur, ishte një gjë shumë e guximshme.

Duke parë atë që ofron ekrani shqiptar, që nga filmat e deri tek reklamat, “Some like it hot” duket si një film për fëmijë.

Skena e joshjes së Marilyn Monrosë në jaht duket si leksion edukate morale përpara videoklipeve muzikore. Rastësisht, pashë vetëm 1 herë, një videoklip të Genta Ismailit që më la të shokuar. Jo për cilësinë artistike, se përtoj të flas për të. As për sensin e marketingut. Seksi shet, dhe këtë e dinë të gjithë. As për faktin që këngëtarët shqiptarë dinë vetëm të imitojnë, se Lady Gaga, se Rihanna. U shokova për faktin që ai videoklip transmetohet ditën për diell, në kanale tokësore e satelitore, në orar dreke e në orar kopshti, pa asnjë lloj censure.

TUNDE-SHKUNDE

E vërteta është që nuk jam fare i shokuar. Kjo gjë ndodh aq shpesh, aq rëndom, sa e kemi marrë për standard televiziv, dhe maksimumi mund të bëjmë ndonjë batutë për të. Rastësisht pashë edhe një reklamë pijeje ku krijohet “keqkuptimi” viziv i një seksi oral. Duket sikur nuk ka më kufi për asgjë. Pak para lajmeve, del reklama e pijes dhe gjyshi karikohet me pak reklam-porn.

Videoklipi i Ismailit në industrinë pornografike do të klasifikohej si “bondage porn”. Por, se mos është i vetmi. Duket se industria e videoklipeve shqiptare, duke mos konkurruar dot me muzikë po tenton të konkurrojë me pornografi. Në “MTV”, ose në çfarëdo kanali serioz muzikor, këto lloj videoklipesh do të censuroheshin. Tekstet e tyre, imazhet agresive erotike, nuk do të lejoheshin të ndotin mendjet ende të paformuara të moshave minorene. Pardon. Nuk e kisha fjalën për ekran serioz, më tepër sesa për shtet serioz. Nuk është thjesht kanali muzikor që censuron, është shoqëria që dikton deri ku mund të shkojë agresioni erotik në ekran. “MTV” e di që po cenoi ndjeshmërinë e publikut, problemet me të do të jenë të shumta, që nga mediat që do t’i vihen kundër, opinioni publik, e deri tek gjykatat.

Përderisa atë ekran mund ta shohin fëmijët, ai ekran ka detyrim moral e ligjor që t’i respektojë ata. Kam pasur rastin të shoh në kanalet muzikore shqiptare, qofshin të tokës apo të satelitit, të transmetojnë video këngëtarësh të huaj, të cilat në Europë, përveçse të censuruara, shfaqen vetëm pas orës 1 të natës. Madje, nuk shfaqen fare. Tek ne, jashtë çdo vëmendjeje e censure, jashtë shfaqen në orën 1 të drekës, e të pacensuruara. Pastaj, vijmë tek pjesa aspak gazmore e aspak seksi. Shqiptarët e ushqyer me këtë lloj agresiviteti seksual, si sillen? Përgjigjen shkoni lexojeni te “Radari i Shekullit”. Përdhunojnë fëmijët 12 vjeç.

DHUNA E IMAZHIT

Pa dashur të luaj rolin e psikologut, nuk mund të rri pa rivënë në dukje marrëdhënien perverse të shqiptarit me ekranin. Kjo marrëdhënie vjen, besoj, që nga koha e Enverit, që nga koha e kanaleve të huaja të kapura me kanoçe, ku, gjithçka që dilte në TV ishte e vërtetë. Imazhet tona për botën jashtë, u ngritën mbi iluzionet e Fantastico’s e të reklamave italiane. Imazhet tona për lirinë seksuale, u formësuan me Emanuelle e Electric Blue.

Kjo marrëdhënie njeri-TV është amplifikuar dhe pas viteve ’90, ku TV është përdorur si dhunues mediatik sistematikisht. Duke u hequr qytetarëve të drejtën për t’u edukuar politikisht, shteti (kryesisht) u ka dhënë edukatë politike jo përmes arsimit, forumeve qytetare dhe inisiativave të shëndetshme politike, por përmes Ekranit. Shqiptarët adhurojnë ose urrejnë, vetëm duke të parë në TV.

Vizioni ynë për botën, falë TV, është i deformuar. Të sulmuar non-stop nga videoklipe sado-mazo e nga reklama porno të transmetuara ditën për diell, pyesni veten se ç’informacion për botën merr një 19-vjeçar në një fshat të Shqipërisë, i rritur mes mentalitetit maskilist, mungesës së informacionit edukativ seksual, hormoneve të veta, klipeve porno, dhe mungesës reale të jetës rinore. Informacioni në kokën e tij duhet të hyjë shumë rrëmujshëm, dhe unë s’i vë dot faj, nëse imazhi i tij mbi seksin e mashkulloritetin bazohet mbi videoklipet, reklamat apo Channel X-in.

Vërtetë, njerëzit shohin velina në tërë botën. Halli është se te ne, ky imazh televiziv përplaset me mentalitetin e vërtetë të popullsisë. Fakti që shqiptarët e morën me kuriozitet infantil faktin që dikush bëri seks në “Big Brother Albania”, a tregon vërtet që ne si shoqëri jemi tashmë e hapur ndaj seksit? Ajo që unë besoj, është se ne jemi të hapur ndaj seksit kur e bëjnë të tjerët. Por të mbyllur, kur vjen puna te ne.

1959-A JONË

TV vetëm stimulon imazhe. S’ka si t’i vësh faj për deformimet e “marrësve”.

A jemi gati ne t’i pranojmë ato imazhe? Ne jemi akoma në vitin 1959 nga brenda, e duam të jemi 2020 nga jashtë. Mua më duket se ne jemi perëndimorë vetëm në ekran, dhe jemi akoma prohibicionistë në shtëpitë tona. Ne shohim “Big Brother”, e vajzat i mbajmë të mbyllura. Jeta në “metropolet” e Shqipërisë, përjashto një pjesë të Tiranës, mbyllet në ora 3 pasdite në dimër, e në ora 8 në verë. A jeni të sigurt, që këta 19-vjeçarë të rritur “kështu” janë gati për atë TV “ashtu”?

Shoqëritë evropiane e kanë përgatitur publikun e tyre edhe për ekzistencën e agresionit seksual televiziv. Por, ato shoqëri i kanë marrë masat që njeriu të mos plazmohet prej ekranit.

Mua më duket se, sa më thellë që shkon sinjali televiziv në Shqipëri, aq më shumë mesazhi i tij deformohet.

PIRAMIDA ËSHTË NË DEVOLL

Gjërat e vogla, përgatisin të mëdhatë. Në një vend ku është thjeshtë çështje kronike të përdhunosh një fëmijë, gjithçka mund të ndodhë. Në çdo vend normal, për të do qe folur me muaj, do qenë shkarkuar njerëz, do të jepnin dorëheqjen figura të larta. Tek ne, është lajm rutinë.

Lajmi do të harrohet, po sëmundja është aty.

Pas fëmijës e kemi radhën të gjithë. Fëmija im, fëmija yt, unë, ti, Piramida, vota. Gjithçka mund të përdhunohet e të kalojë si një lajm i thjeshtë.

Në Devoll, jeta e një fëmije ka marrë një rrjedhë të dhimbshme e të pashpresë. Në Devoll, njerëzit kanë vetëm një TV, një deputet, dhe jo ndonjë shpresë të madhe për të ardhmen. Unë e di që për atë fëmijë ju vjen keq. Është “gjynah”. Por, fëmijës nuk i duhet “gjynafi” juaj. Atij 12-vjeçari, i duhet që t’i të bërtasësh për të. Jo për votat. As për piramidën, por për të!

Dhe në këtë rast, nuk mund ta gënjesh veten me batutën “Nobody’s perfect”.