Baladë për baladistin e Jakup Ferrit

Izolimi vdes

Ka ikur dhe njëri nga Djemtë e Detit, Gent Demaliaj. Nuk është thjesht ikja e një njeriu që më pikëllon. Është ikja thuajse në heshtje e çdo gjëje që ka qenë e shtrenjtë për ne dikur, në një shoqëri të sëmurë e në një komb të tallavaizuar. Bashkë me Demaliajn ikën një pjesë e viteve ’90, vite kur ne mund të ishim ngjitur pak më lart si komb, por nuk mundëm.
Më kujtohet energjia pozitive e atyre viteve, artistë që luftonin për të qenë artistë derisa vizioni tribal i shtetit i detyroi të zgjidhnin ikjen. Ata që mbetën, mbetën ishuj të izoluar edhe pse djemtë e Detit krijuan një album të tërë me titull “Izolimi Vdes”. E kam akoma në shtëpi CD-në, një përpjekje për të bërë art aty ku të tërë duan të bëjnë para e të zënë dashnore.
E kam dëgjuar shpesh atë album. Sot, kur Demaliaj nuk jeton më, jam i qartë që izolimi nuk vdes. Izolimi na ka zënë për fyti të tërëve nën fytyrën e atyre njerëzve që patën në dorë të ndryshojnë këtë vend për mirë dhe nuk e bënë, sepse u ra më për kollaj ta zhysnin në pleh e të mbretëronin majë plehut.

Ngrysu, ngrysu prej dëshpërimit

Shoh tani në retrospektivë përpjekjet e Djemve të Detit si dhe grupeve të tjera të rrokut për të qëndruar në skenë, të spostuar nga shija e keqe e atyre që kanë uzurpuar skenën muzikore dhe nga politika e marketingut të shalëve e prostitutave me “projekt të ri muzikor veror”.
Një roker i vjetër që sot merret me menaxhim lokalesh në vend që të shkruajë muzikë, më pati thënë që rroku ka vdekur. Në fakt, nuk është rroku, është populli i rrokut që ka vdekur. Dallimi ndërmjet rrokut e tallavasë është i thjeshtë: I pari prodhon rebelë, e dyta prodhon belly dancer. Ne jemi këtu ku jemi, sepse na kanë shndërruar në ahengxhinj e qejflinj bel-dredhjeje, pa asnjë gjen rebelizmi brenda.
Me një ngulmim mediokër, privatët por dhe shteti, institucionet e të cilit kanë për detyrë të ndihmojnë kategoritë e rrezikuara kulturore dhe minorancat, kanë injoruar çdo përpjekje kulturore jashtë konjukturave, klientelave, miqve e dashnoreve. Mediokriteti i promovuar ndër vite në çdo instancë vendimmarrëse (agro)kulturore na ka çuar këtu: kur askush nuk ka më shpresë që të jetojë me art.

Lamtumirë

Megjithatë, edhe pas heshtjes së Djemve të Detit e të shumë muzikantëve të tjerë që nuk kanë shalë për të treguar nëpër klipe, dhe nuk vjedhin sampla muzikore për të prodhuar nga 3 këngë në javë, diçka mbetet. Ka akoma që nuk dorëzohen. Nëpër skutat e Tiranës ka akoma djem të trotuareve që sfidojnë shtetin dhe shalo-festivalet, që këndojnë nëpër lokale të vogla underground. Ndoshta, e vetmja që merr kuptim është lirika eseniniane, preveriane, e këngës “Lamtumirë”, nga Izolimi Vdes: “Ti jo, mos u ngrys prej dëshpërimit, dhe nëse çasti ty të gënjen. Pra hesht ti nën dritën e këtij mundimi, se nesër patjetër ty gazi të vjen…”. Sado e kotë të duket, i vetmi respekt që mund t’i bëhet artit të Gent Demaliajt është ta mbajmë gjallë, qoftë dhe nëpër skuta përkundrejt mos-dashamirësisë së shtetit, pa u dorëzuar. Pa u ngrysur para dëshpërimit.

Cilin Ramë po sulmojnë?

botuar te gazeta Dita, dt 16 janar 2015

.......................


Parada e Kryeministrit me 4 kryetarë OJF-sh (sepse në të vërtetë, komunitetet fetare njihen si OJF nga shteti e funksionojnë si të tilla) ditët e fundit ka marrë një ngjyrim të fortë mavi: A ishte hipokrizi parada kur “Ky Kryeministër” është armik i shtypit të lirë? Pyetja është e drejtë, por është e padrejtë.
Është e drejtë sepse posti i Kryeministrit është burimi i pushtetit më eklipsues në vendin tonë, sepse luan shumë fije të tjera pushtetesh që në një vend normal nuk do të kishte të drejtë t’i luante, por është dhe e padrejtë, sepse e redukton debatin mbi terrorizmin, lirinë e shtypit e të shprehjes, islamin politik dhe përgjithësisht futjen e fesë në politikë.

Çështje Rame

Debati i vërtetë, është vetëm një: Pse në Shqipëri nuk ka debat për marrëdhëniet e fesë me politikën dhe terrorizmin? Duke e kondensuar debatin te Rama, bëhet çështje “Rame” dhe debati i vërtetë nuk ndodh. Ndodh vetëm sulmi ndaj Kryeministrit aktual, kur për shtypjen, blerjen, heshtjen dhe masakrimin e lirisë së shtypit ka pasur një garë sui generis mes të gjithë Kryeministrave që kanë mbretëruar në këtë vend.
Është e trishtueshme të lexosh eksponentë të PD-së që i vërsulen Ramës, kur lulëzimi i radikalizmit mysliman ka marrë formë nën pushtetin e tyre, ose të merresh me Ramën kur ish-Kryeministri ka dhënë “bakshish” një nga lulishtet më të bukura e më qëndrore të Tiranës që ortodoksët të ngrinin një goxillë betoni që e quajnë katedrale.
Pikërisht, e keqja jonë, halli jonë i madh, lulëzimi i radikalizmit fetar ka ardhur si pasojë e flirtimit të pacipë të çdo pushteti, jo me fenë, por me përfaqësues fetarë.
Ky është debati sot. Nëse merremi thjesht me Ramën dhe mënyrën sesi ky individ përdor pushtetin, i kemi bërë një shërbim ekstra terrorizmit: Ne, të vetmin rast për të hapur një debat të gjerë për të, po e kthejmë në sulm politik. Po i biem Ramës. Hajt të gjejmë pra, mënyrën për t’i rënë Ramës.

Çështje T’Rame

Rama ka hisen e vet të mëkatit. Janë të njohura në botën mediatike e mes gazetarësh ndërhyrjet e tij, por, ai po bën të njëjtën gjë që bënte Berisha para tij, Nano para Berishës, Meta para Nanos, Rama para Metës, dhe Berisha para të gjithë këtyre. Të gjithë këta po flirtojnë me komunitetet fetare. Arsyet? Ka një mori arsyesh, që nga trafiku i influencës, tek allishverishet e pastra me pronat, tek mitmarrjet për të mbyllur një sy, tek presioni i fqinjëve (sidomos serbët e turqit), shkelja e kushtetutës për të lejuar parti me ideologji fetare e deri tek aktet e pastra të tradhëtisë ndaj kombit, dmth, shitja e kombit tek interesat fetare radikale.
Ky krim ndaj laicitetit dhe sekularizmit të sanksionuar me Kushtetutë ndodh prej 24 vitesh. Nuk është çështje (vetëm) e Ramës. Por, Rama ka hisen e vet të mëkatit.

Hisja e Ramës

Mëkati i Ramës nuk është kryer ende, të paktën në lidhje me radikalizmin fetar. Deri tani kemi parë dëshirën e tij për të shitur imazhin që nuk ekziston, të një harmonie fetare që janë thjesht rrobat e reja të mbretit. Por mbretin, e kemi lakuriq. Nëndhe’ vlon radikalizmi dhe për këtë fuqi të huaja investojnë qindra miliona. Aty ku shteti ka lënë vende bosh në ekonomi dhe arsim, vendin e kanë zënë “investimet” e errëta e atyre që duan të marrin pushtet përmes ideologjisë fetare.
Ajo çfarë nga ky Kryeministër dhe maxhoranca e tij pritet, është të hapë në Parlament debatin mbi sekularizmin e përdhunuar të këtij vendi. Të hapë një debat ligjor, ekzekutiv, parimor e ideor mbi përdhunimin e të përbashkëtës nga individë me ambicie pushteti e me ideologji të errëta. Të dimë, kush janë, sa janë, pse nuk ndjehen më shqiptarë por thjesht besimtarë, kush na i edukon fëmijët, si janë ndërtuar komunitetet ekonomike të besimtarëve që shkëmbejnë mallra e shërbime veç mes vetes, sepse ne të tjerët jemi të pafetë, pse qytetarët e tij ikin në Siri dhe pse Shqipëria tek këta pushon së ekzistuari si Atdhe.
Nëse ky Kryeministër nuk ka kohë, guxim apo interes të flasë për këto, ai nuk është më Kryeministër i Republikës, sepse kjo Republikë do pushojë së qeni e tillë nëse vazhdon ekspansioni fetar në politikë, ekonomi dhe edukim. Jemi shtet sekular, por vetëm në letra. Sjelljet e shtetarëve e konfirmojnë këtë.

Vezët e Pashkës

Një President e Kryeministër shqiptar nuk linte pa përmendur në çdo fjalim si përshëndetje fjalën “Zoti ju bekoftë”. Kjo është anti kushtetuese. Ai ishte Presidenti e Kryeministri i një Republike sekulare, jo fetare. Një tjetër President shtron dhe iftar, mirë që nuk ndan dhe vezë Pashke. Jo se s’do, po se s’i ka vajtur mendja. Ai, është President edhe i ateistëve, agnostëve, edhe i atyre që nuk besojnë në asnjërën nga fetë e njohura zyrtarisht, por, nuk sillet is i tillë.
Krerët më të lartë të shtetit nuk lenë qokë pa bërë për çdo festë fetare duke vjedhur kohë televizive. Ata nuk kanë punë aty. Puna e tyre nuk janë qokat, por, mbrojtja e vendit nga lakmia e pangopur e pushteteve okulte, në veçanti e atyre që kanë ideologji fetare.
Gjëja që anashkalojnë është që bashkëjetesa fetare ka mbijetuar vetëm falë një fakti të vetëm: sekularizmi.
Etërit e kombit u treguan shumë të zgjuar që ta mbanin fenë jashtë Republikës. Për gati 100 vjet, ky vend nuk shpërtheu për një arsye të vetme, se është një shtet sekular e laik. Ditën kur ata që marrin pushtet përmes ideologjisë fetare do arrijnë t’i imponojnë rregullat e tyre Republikës, do jetë dita e fundit e këtij kombi për të cilin dhanë shpirtin rilindasit, sot të shpallur terroristë nga radikalët e të tërë palëve, sepse donin kishën autoqefale, sepse ishin kundër Sulltanit, sepse donin një Shqipëri laike.

Fundi i Republikës dhe fundi i harmonisë

Flirtimi i pacipë i politikës me Fenë, por dhe heshtja e turpshme e derisotshme e medias për të hapur debatin e raportit të fesë me sekullarizmin, është arsyeja pse sot gjendemi me disa vezë Pashke në dorë. U kemi vënë dhe emra: Toleranca Fetare, Bashkëjetesa Fetare, Harmonia Fetare. Ngjajnë të bukura, si lapsat në xhaketën e Kryeministrit. Por, realiteti i sotëm na tregon që vezët e Pashkës një ditë do thyhen. Atëherë do të na qelbin me erë. Nuk mund të gënjejmë veten për shumë gjatë. T’i thyejmë tani! Dhe mes qelbësirllëkut, të ringremë të vetmin garant të tolerancës, bashkëjetesës e harmonisë: sekularizmin.

Ata që gëzuan për masakrën e Parisit..

Botuar te Dita, dt 12 janar 2014


Kameramani i një TV shumë të njohur fliste me superlativa për vrasësit e “Charlie Hebdo”-së. Për të, “shumë mirë ua kanë bërë. Vetë u kruajtën”. Ky, ka mbi 10 vite që punon në TV. Të njëjtën frymë kishte edhe një montazhier, i njohuri im në një TV tjetër. Një mike që punon në Kosovë po më fliste për sentimentin e lartë pro-vrasjeve në shtetin e çliruar nga “kaurrët”. Nuk dua të rreshtoj më gjatë me raste të jetuara apo të treguara të mbështetjes së hapur apo të kamufluar ndaj vrasjeve të karikaturistëve. Deklaratën e njëfarë Forumi Rinor Mysliman që përgëzonte vrasjet e lexuam të gjithë.
Ky është një realitet që kushdo mund ta prekë përmes rrjeteve sociale. Madje, ju ftoj të qëmtoni poshtë këtij shkrimi e të numëroni sa komente urrejtjeje e shprehjeje të hapur të radikalizmit do të gjeni. Ka një përpjekje për të dekonstruktuar ngjarjen dhe ata që u ngritën kundër radikalizmit, makabritetit, vrasjeve dhe injorancës.

Justifikimi i vrasjes

Njerëz të organizuar në rrjetet sociale po ngrenë disa teza për të dekonstruktuar krimin. E para, shpikën një “komplot të atyre që kanë interes që të dëmtohen myslimanët”. Pra, vrasjen e paskan bërë “kaurrët” vetë. Pastaj, përmendin rastin e një “kaurri” në Norvegji që bëri një masakër para ca vitesh. Duan të paralelizojnë rastin e të sëmuri mendor me një lëvizje të organizuar, të mirë-financuar, që ka bërë me dhjetëra atentate, që po ndërton një shtet të errësirës në mes të Irakut, që sapo u mori jetën dhe mijëra viktimave në Nigeri. Ndërkohë në rrjete sociale, ata që ngrenë problemin e radikalizmit përpiqen t’i njollosin se gjasme punokan “kundër shqiptarisë”. Argumenti tjetër, që më saktë është kërcënim, është që të justifikohet vrasja me “teprimin me lirinë e të folurit”. Deri edhe në TV depërtuan tezat: “Bëni kujdes me lirinë e shprehjes”. Hera e fundit që e kam dëgjuar këtë frazë ka qenë në kohë të diktaturës. Diktatura e Enverit funksiononte me këtë mentalitet: “Kujdes çfarë flet”. Dhe ti nuk e dije kurrë se nga të vinte e keqja. Nuk ka frazë që ta justifikojë më shumë terrorizmin sesa fraza “vrasjet janë gjithmonë të dënueshme, por…”. Dhe ajo “por” e ngelur në ajër vazhdon me kërcënimin terrorist: “Bëni kujdes me lirinë e fjalës”. Dëgjova dhe absurditete të tipit që liria e fjalës na qenka “relative”. Po, është relative në shtetin e ISIS-it.
Por, ne jemi këtu për të ndërtuar një shtet, dhe do të flasim të vërtetën deri në fund.
Deri ku ka depërtuar radikalizmi?

Feja mbi shtetin

Radikalizmi nuk është vetëm mysliman, edhe pse terroristët duan ta paraqesin si luftë të “kaurrëve” kundër Islamit. Jo! Është luftë për t’i hequr fesë çdo iluzion se mund të hyjë në politikë. Gjë që në të vërtetë ka ndodhur, në këto 24 vjet.
Ca nga padija, ca nga indiferenca, ca nga korrupsioni, ca nga ligësia, shtetarët shqiptarë kanë krijuar hapësira për radikalizmin fetar, qoftë mysliman e qoftë i krishterë. Radikalizmi mysliman është më i dukshëm, por, ai i krishterë është pas pragut.
Një shtet i lodhur ekonomikisht, ku edukimi e arsimi janë rrënuar, sidomos në periferi, ka krijuar kushtet që vendin bosh të shtetit ta zënë institucionet fetare. Por, problemi është që institucionet fetare nuk kanë kapacitetet e as dijen e nevojshme për të zëvendësuar arsimin. Edhe pse në fakt, ata këtë po bëjnë. Po zëvendësojnë arsimin.

Arsimi

Ajo që përjetojmë sot, fakti që ka aq shumë njerëz që gëzohen e eksitohen nga vrasjet, që marrin familjet e nisen për xhihad në Siri, është pikërisht degradimi i arsimit.
Është dhe pasoja e investimeve të vjetra që morën fëmijë e i çuan të shkollohen ‘arabi-rave’, ku nuk mësuan zanate por propagandën dhe dogmën.
Unë nuk e di se çfarë u mësohet fëmijëve shqiptarë në shkollat fetare, e që s’janë pak. As shteti nuk besoj se e di. Por, jam i sigurt që në një shkollë ortodokse një fëmijë nuk do mësojë për Nolin; në medrese nuk do të mësojë për Luigj Gurakuqin e Skënderbeun; në një shkollë katolike nuk do mësojë për Migjenin. Se çfarë mësojnë, nuk e di. Por, di që nuk mësojnë atë që shteti ka për detyrë t’u mësojë fëmijëve.
Në fshatrat e varfra ku nuk ka asgjë përpos një kishe a një xhamie, i gjithë instruktimi i fëmijëve vjen përmes hoxhës e priftit. Nuk e di nëse ju do ia linit një hoxhe a një prifti, sado njerëz të mirë të jenë, edukimin e një fëmije. Unë jo.
Edukimi është pika ku terrorizmi e radikalizmi mbjellin farat e para. Sot, po korrim papërgjegjshmërinë e shtetit të 24 viteve. Një shtet që injoron faktin që ne kemi qindra xhihadistë që luftojnë në Siri. Ata janë produkt i këtij sistemi arsimor dhe ekonomik. Ka një nevojë urgjente që shteti të rimarrë kontrollin mbi territorin arsimor. Kontrollin mbi mendjet e njoma, që si në rastin e Nigerisë mund të përdoren për të realizuar tmerre.
Shkolla, duhet të jetë vetëm laike. Asnjë fëmijë nuk duhet të shkollohet me kryq para syve, e as me simbole e aq më keqinformacione të tjera fetare. Fëmijët shqiptarë duhet të mësojnë historinë e Shqipërisë sipas standardit të Republikës laike të Shqipërisë e jo sipas standartit turk, grek, sllav a italian. Ata duhet të mësojnë Skënderbeun, Nolin, Gurakuqin, Naimin e Ndre Mjedën. Sepse, feja e shqiptarit nuk është xhihadi, është Shqiptaria.

Feja e shqiptarit

Para pak kohësh në një TV kombëtar, një klerik katolik shprehej se Vaso Pasha ia ka futur kot me frazën “feja e shqiptarit është shqiptaria”. Akoma ka në internet shfryrje hoxhallarësh kundër Nënë Terezës, madje edhe kundër Skënderbeut, meqë ky është “tradhtar” sipas standardeve të historisë turke.

Dje, mirë bënë që ishin në Paris përfaqësuesit e feve. Do doja të përgëzoja nga zemra ata klerikë myslimanë që pa hezitim u shprehën kundër vrasjeve në Paris, edhe pse jam i bindur që nuk është e lehtë me klimën radikale që i rrethon. Ata duhet t’i mbështesim të gjithë, sepse ky vend nuk mund të bëhet me radikalë, por vetëm me besimtarë liberalë e tolerantë. Sepse, nëse shkojmë me mendjen e atij klerikut katolik dhe atyre të tjerëve që përdhosin Skënderbeun, ne, edhe pas 102 vjetësh nuk kemi më shtet. Sepse radikalizmi nuk prodhon qytetarë. Radikalizmi prodhon monstra që mendojnë se janë xhihadistë, më pas kismet, ndoshta edhe shqiptarë. Prodhon qenie të deformuara që mendojnë se më parë i përkasin islamit apo krishtërimit, para se t’i përkasin Shqipërisë. Rreziku që ky shtet akoma i pabërë të zhbëhet përfundimisht vjen pikërisht nga mendje të tilla që tashmë janë të mirëorganizuar, të mirë-financuar dhe po e zgjerojnë sistemin e trushpëlarjes deri në kufij trembës.
Aty ku feja synon politikën, ka vetëm një pasojë. Nuk ka nevojë t’ju jap shembuj nga bota. Hapni lajmet. Ose, hapni blogjet shqiptare. Dhe tmerrohuni.

A mund të ndodhë në Tiranë ajo që ndodhi në mes të Parisit?

botuar te Dita, 9 janar 2015



foto e një faqe shqipe në FCB ku lavdërohet akti terrorist

Atentati që ndodhi në mes të Parisit i ka të gjitha gjasat që të ndodhë dhe në Tiranë. Madje, dhe shumë më i rëndë. Arsyeja e vetme pse nuk ndodh është që tek ne ka një hipokrizi shtetërore e mediatike ku askush nuk ka në plan të diskutojë problemet e islamit radikal, e aq më keq, të islamit politik.

Një zonjë doli në Kosovë kundër shamive dhe e linçuan në rrjetet sociale ata struktura e mendimit të të cilëve nuk ndryshon shumë nga ajo e atyre burrave me maska që ekzekutuan një njeri të plagosur në tokë, me të cilin nuk kishin asnjë lidhje hakmarrjeje. Një artist shprehu një opinion të vetin për muslimanët para ca kohësh në Tiranë, dhe e sulmuan të gjithë, dhe jo vetëm në rrjete sociale, por dhe njerëz me akses në media.

Hipokrizia e mediave dhe e politikës

Tek ne mund të ndodhë fare mirë ajo që ndodh në Francë, vetëm se te ne nuk ka liri e as hapësira mediatike për debat. Të tërë, media e qeveri, opozitë e artistë luajnë hipokrizinë e tolerancës fetare. Fotoja më sipër është një nga faqet e shumta të internetit ku mblidhen radiklatë islamistë shqiptarë dhe duartrokasin makabritetet.

Ndërsa media raporton të plota, duke i lexuar rresht për rresht telegramet pa vlerë të Kryeministrit e Presidentit (qëkur telegramet e “qokës” janë bërë lajme?), askush nuk ngre një pyetje serioze: sa thellë ka depërtuar islami radikal në Shqipëri? Në sa shkolla private përçohet kjo ideologji? Në sa shkolla shtetërore bëhet kjo propagandë? Kush rekruton njerëz për në luftë? Nga vinë fondet? Kush mban me para aradhën e blogaxhinjve që ndërsa ne të tjerëve na bie bretku në punë për të fituar jetesën, kanë kohë të mjaftueshme për të ndenjur online e për të bërë luftën e tyre fetare në blogje, forume e faqe gazetash?

Radikalët dhe të tjerët

Krimet në emër të Zotit i turpërojnë myslimanët që preferoj t’i konsideroj si myslimanët e vërtetë (edhe pse radikalët kanë të njëjtin mendim për veten, se janë ata “myslimanët e vërtetë”), por një fakt mbetet, ato bëhen në emër të Allahut.

Problemi nuk është më se disa njerëz janë budallenj, ose të ligj, ose të keqinformuar, ose të keqtrainuar, ose u është bërë “lavazh truri”. Problemi është kur një fe krijon bazat që njerëzit të shndrrohen në kriminelë në shërbim të një ideje që ata që quajnë “të shenjtë”.

Ajo që ndodhi në Paris, i dha shenjat që kur gjithë bota myslimane u ngrit kundër një filmi kontrovers për Profetin Muhamet dhe kërkonin autorin për ta vrarë. Në Tiranë pati deri dhe profesorë fakulteti (të punësuar në Universitetin laik shtetëror) që u pozicionuan kundër filmit (pa e parë) sepse sulmonte atë që është e “shenjtë” për një komunitet.

Ja ku jemi sot, ku ekzektohen njerëz për një karikaturë. Ndryshimi nga rasti i parë tek rasti i dytë, nga dënimi i filmit tek dënimi i karikaturës, mua më duket shumë i vogël.

Fillon e gjitha duke sulmuar një film, duke ndezur ndjenjën e fyerjes fetare tek një shumicë, dhe përfundon duke hedhur në erë një redaksi në emër të asaj përkatësie fetare. Problemi pra, nuk është as tek një piktor që bën një karikaturë, as një artist që hedh fraza mbi rolin e myslimanëve, e as një regjisor që bën një film (pa shije). Problemi është kur feja e një komuniteti kërkon të imponohet në vend të shtetit (çka vlen dhe për modelin e “Kishës në funksion të pushtetit të Putinit”).

Problemi, është që myslimanët, ata të vërtetët sipas meje, duhet të bëjnë ndarjen e qartë me ata të “vërtetët” sipas vetes së tyre, që armiku i vërtetë i qytetërimit lindor, perëndimor e shqiptar sot është islami politik.

Islami politik

Islami politik, është kjo që po ndodh. Janë këta njerëz që fenë nuk e kanë për veten e tyre, por duan ta imponojnë për të gjithë. Ata që “të shenjtën” nuk e kanë veç për veten e tyre, por duan t’ia detyrojnë kujtdo që jeton ndryshe. Ata që rregullat e zotit nuk i kuptojnë si rregulla për veten e tyre, por si ligj që duhet bërë i detyrueshëm për të tërë. Ky është Islami politik.

Ky është thelbi që nëse çdo mysliman do e kuptonte kështu siç është, nuk do flisnim për terrorizëm islamik, për ISIS e për #jesuischarlie.

Në një koment në një faqe mediatike, para 1 viti e ca dikush më shkroi që “islami politik është këtu, e do jetë gjithmonë. Por, keni për ta parë shumë shpejt”. Nofka që ky komentues përdorte ishte emrin i një kryeqyteti europian. Më bëri përshtypje, sepse nuk doja ta besoja që ka njerëz në Perëndim që e marrin seriozisht islamin politik, por, një njohje e terrenit shqiptar më bën të kuptoj që ai komentues është pjesë e një komuniteti gjithnjë në rritje.

Nuk bëjnë atentate, se s’kanë kundër kujt t’i bëjnë, se askush nuk flet. Qameti dalin i fusin një dru Maks Velos që e tepron në intervista. Intoleranca e atyre që punojnë, organizojnë, mësojnë e propagandojnë islamin politik është thuajse e pakthyeshme. Është e pamundur që t’u shpjegosh që droga, prostitucioni, sionizmi, racizmi nuk luftohen me një gjë më të keqe. Sikurse fruthi nuk shërohet duke injektuar në trup murtajën. Thjesht trupi vdes.

Ata që punojnë për “islamin politik” sot nuk e kuptojnë që kjo nuk është më fe, as islam, as rregull. Është thjesht dëshira për pushtet e një grupi njerëzish (shpesh dhe të keqshkolluar) që përdorin islamin si ideologji për të lëvizur ushtrinë e skllevërve të terrorizmit.

Islamin politik mund ta luftonë vetëm shteti laik i mbështetur nga ata që unë i quaj myslimanët e vërtetë.

Dhe, mos na gënjejë mendja se janë pak. Futuni e shikoni faqet, blogjet, forumet dhe liket në FB e video në youtube. Vëreni sa radikalizëm ka aty. Janë qindra xhami jashtë kontrollit të Komunitetit Mysliman. Pakkush nuk e di ç’ushqim ideologjik gatuhet aty brenda. Murtaja, sikurse ISIS dëshmoi ka vetinë që ushqehet me të keqen, bëhet më e madhe. Radikalizmi ushqehet me injorancë e intolerancë, por ç’rëndësi ka kjo pasi të na ketë mbërthyer komplet.

Një fjalë Kryeministrit

Islami politik është në të vërtetë një çështje madhore. I takon Kryeministrit që ndërsa luan për PR lojën e hipokrizisë së “tolerancës fetare” të marrë masa që grupimet që kërcënojnë rendin tonë kushtetues, të marrin përgjigjen jotolerante që u takon.

Islami politik nuk rrezikon 2 tendera, 2 miq e ca pallate. Islami politik kërcënon sistemin tonë perëndimor të të menduarit e jetuarit. Përndryshe, Zahoja i vogël do detyrohet ta veshë të shoqen me shami kur të rritet, edhe në s’do ai. Dhe jo vetëm kaq.