Ne jemi ajo çfarë mbrojmë” thotë Audrey Toutou (Sofie Langdon) në filmin që po jepet në TV në çastin që u ula për të bërë këtë shkrim. Ka qindra kauza në këtë vend, kauza që vijnë për shkak të një shteti shtypës, vrimash ligjore në një shoqëri apatike dhe individësh përfitues e abuzues. Në një shtet të së drejtës e shoqëri funksionale, nuk do kishim nevojë të dilte njeri për të mbrojtur vajzat nga ata që i presin kokat. Mes kaq shumë kauzash, është e vështirë të dalësh për të gjitha, dhe ata që duan të marrin një kauzë, prioritizojnë të vetat. Kauza ime është parku i Namazgjasë.
Parku i Namazgjasë
Duke përfituar nga amullia zgjedhore, nga mosdëshira e subjekteve politike “për ta kruajtur” me një komunitet që mund të ndjehet i prekur, një nga parqet e pakta që i kanë mbetur Tiranës është rrethuar me teneqe, dhe pemët e bukura aty tashmë janë prerë. Motivi: duan të ndërtojnë aty një xhami dhe dy qendra tregëtare. Ky akt, u realizua mu në mes të zgjedhjeve me formulën tashmë të njohur “të faktit të kryer”.
Lidhur me këtë, para pak ditësh bëra një shkrim te “Dita” të titulluar “Bashkëjetesa e xhamisë me krimin” (http://respublica.al/opinion/2013/06/22/bashkejetesa-e-xhamise-me-krimin). Për shkak të fokusit të njerëzve te zgjedhjet, shkrimi nuk ishte prioritet i ditës. Të vetmit që u shqetësuan për ta sulmuar në blogosferë ishin ata që u prekën në ndjenjat e tyre fetare (dhe disa pak që u prekën se u kisha sharë fejsbukun).
Pavarësisht mundimit, argumentet e shkrimit janë aty, ende të pasfiduara.
Bashkëjetesa e xhamisë me krimin
Për ata që nuk kanë mundur ta lexojnë shkrimin, në mënyrë të përmbledhur argumentet e mia janë si më poshtë:
Krimi ekologjik “po vishet me xhami”. Dmth, po përdoret xhamia si arsye për të shkatërruar një park e për të ndërtuar dhe qendra tregëtare. Këtë ndërtim betoni nuk do mund ta heqim më kurrë, shi sepse është i veshur me xhami.
Nevoja për ta bërë pikërisht aty, është më tepër se mungesë hapësirash aktiviteti fetar, dëshira për të “treguar muskujt” karshi feve të tjera. E tillë nuk është vetëm kjo xhami që po ndërtohet – shkruaja – por dhe katedralja ortodokse që betonizoi një tjetër lulishte, dhe ajo katolike pas Hotel Dajtit. Tirana nuk mund të ketë nevojë që në një kuadrat të vogël në qendër të ketë kaq shumë objekte kulti.
Në Shqipëri vërej që ka njerëz që janë në rradhë të parë besimtarë, e më pas qytetarë. Ndaj, bashkëpunëtorë të heshtur në këtë krim, janë të tërë ata besimtarë që për hir të “xhamisë” janë gati të pranojnë prishjen e parkut.
Ne jemi ajo çfarë mbrojmë. Po çfarë mbrojnë të tjerët?
Ata që “kam inat”
Komentet kundër shkrimit në blogosferë përftuan shumë pak arguemente. I pari, mund të përmblidhet kështu: “ku ishte ti kur u ndërtua Katedralja ortodokse dhe ajo katolike”. Do të ishte banalizim i argumentit dhe të jap shpjegime ku kam qenë para 10 vitesh apo para 2 vitesh. Krimi po ndodh, dhe është aty, kudo që të kem qenë unë. Me këtë logjikë, meqë unë nuk kam folur për x shkatërrim ekologjik në 1996-n, nuk mund të fliskam më. Akoma më naiv është arguementi tjetër që mundë të përmblidhet sikur “unë kam inat personal” me komunitetin islamik. Për ironi, të njëjtën kauzë më kanë bërë në blogosferë edhe ortodoksët para ca muajsh. Fati i keq i yni, që debati publik përqendrohet tek individi, dhe jo te argumenti. Të thuash ky arguement nuk vlen se filani na e bën për inat, i bie që të mos kesh kurrë një argument, se këdo mund ta akuzosh që e bën për inat. Kjo mënyrë të menduari legjitimon shumë shëmtira që ndodhin në shoqërinë shqiptare. Stambollitët nuk u tërhoqën nga Parku Gezi edhe kur Erdogani me cinizëm tha që do e bëjë xhami e jo qendër tregëtare. Apo dhe ata kanë inat me komunitetin silam të Stambollit?
I vetmi argument me vlerë për t’u diskutuar është “ku do të luten besimtarët”. Unë besoj, që në Tiranë mund të gjendet një vend tjetër, pa qenë nevoja të jetë mu në qendër, pa qenë nevoja të prishet parku i Namazgjasë dhe që të plotësojë nevojat e besimtarëve. Por, kam frikë se ata e duan mua aty, qoftë për karshillik ndaj katedraleve, qoftë se duhen dhe nja 2 qendra tregëtare mbrapa.
Toka mund të jetë e komunitetit, por kjo s’do të thotë që kushdo mund të ndërtojë çfarëdo në tokë të tij. Përndryshe, kot luftuam për të mbrojtur Piramidën nga tentativa djalëzore e pronarëve të tokës poshtë saj për ta shembur.
Të tërë “argumentet” kundër, vetëm më lanë të kuptoj që argumentet e shkrimit “bashkëjetesa e xhamisë me krimin qendrojnë. Një komentues shkroi: “për ca pemë aty”. Nuk janë ‘ca pemë’! Është një park! Por është e vështirë t’ia shpjegosh këtë dikujt që ndjehet së pari ‘besimtar’, e në rradhë të 4-t a të 5-të ‘qytetar’.
Republika e Re
Arsyeja pse rimora argumentin e parkut të Namzgjasë nuk ishte për replikë. Nuk ka ndonjë replikë të madhe për të bërë aty. Arsyeja, është se pas qetësimit pas-zgjedhor, ata që janë në rradhë të parë ‘qytetarë’ në këtë qytet të kenë fokusin te kjo ngjarje me dëm të pakthyeshëm për qytetin. Ndaj do odja ta rihapja prapë këtë temë. Edhe pse pemët janë prerë, krimi fillestar është bërë. Por, të paktën mos të lejojmë të mbijnë kërpudha të tjera betoni në atë hapësirë.
Tirana është e para?? Jo, zoti Kryehipokrit i qytetit! Vendimi për të dhënë lejet e ndërtimit në periudhë zgjedhjesh është më së paku një tentativë për të joshur vota. Nuk do habitesha po të ketë interesa shumë më të thella ekonomike poshtë.
Vërej këto ditë çlirimin e besimit të shumë njerëzve se një erë e re po lind.
Unë do të nisja ta besoja këtë, nëse qeveria e re e Ramës, dhe ai vetë personalisht, shpall një moratorium mbi të gjithë vendimet elektorale apo krimet me natyrë ekonomike të qeverisë së ikur, të bëra pa debat publik, me formulën e “faktit të kryer”.
“Ne jemi ajo çfarë mbrojmë.” Tregona pra, Republikën e Re!
Duhet te falimentojne shume biznese ndertimi qe te perfundoje fllucka e ndertimeve, pre e se ciles po bie parku i rradhes. Shpresoj qe kriza ekonomike te jete sa me e gjate dhe sa me e rende, mjaftueshem per ta arritur kete.
ReplyDelete