The Winner takes it all

botuar në revistën Grazia, Prill 2015

Kështu kënduan ABBA-t, fituesi i merr të gjitha, dhe jemi mësuar ta shohim të aplikuar në të përditshmen tonë, në politikë e në shoqëri. Kjo na ka bërë të mendojmë që fitorja zeron çdo përvojë paraardhëse, dhe ndoshta i vë dhe një kapak harrese të shkuarës. Diçka e tillë u pa edhe në festimet legjitime të pasndeshjes me Armeninë, ne fituam. Fituam, ndaj ekipit më të dobët të grupit, por festuam si të kishim mundur kampionen e Botës. Edhe pse na e skjaruan se kjo fitore na çon më pranë Europianit. Më pranë, por jo brenda. Me fjalë të tjera, the winner nuk mori gjithçka. Mori vetëm 3 pikë që mund të bëhen të pavlefshme në ecurinë e mëpasme të grupit. Por, pa i hyrë përllogaritjeve, lind pyetja, pse ishim aq të eksituar nga kjo fitore?

Fitorja
Ne kemi shpikur edhe sloganin “nga Fitorja në Fitore”, edhe pse në fund u pâ se nuk kishim fituar asgjë, madje kishim humbur. Pra, ne e kemi pak në gjak të festuarin pa ndonjë motiv të bazuar qartë. Ne kemi edhe gra me emrin Fitore, dhe, nja 2 që kam takuar dukeshin që nuk kishin fituar shumë në jetë. Ishin gra të dërrmuara nga jeta. Edhe ne jemi një komb i dërrmuar. I dërrmuar së brendshmi. I dërrmuar nga vetvetja, nga njerëzit tanë, nga manaxherët e këqinj e abuzivë. Kjo na ka bërë që të gëzohemi me pak. Aq më tepër kur gëzimit i japim edhe pak fresk nacionalist.

Nacionalizmi
Ka një fije të padukshme që ndan patriotizmin nga nacionalizmi. Siç ëshët fija që ndan të mirën me të keqen. Ne kemi pak patriotë, këtë e kemi treguar qartë në 25 vjet. Por, kemi pafundësisht nacionalistë. Patriotizmi është mënyra për të bërë diçka për këtë vend. Nacionalizmi nuk është gjë tjetër veç nevoja për t'u ndjerë mirë që jetojmë në një vend si ky. Ne nuk e bëjmë të parën. Shkëlqejmë në të dytën. Njësoj si akti idiot i djegies së flamurit serb pas ndeshjes me Armeninë. Është kaq kollaj të kopjosh nacionalizmin pervers të të tjerëve. Por, kaq e vështirë për të ndërtuar Shqipërinë.