Toni Montana jeton në Shqipëri

botuar te Shekulli, e dielë, dt 13 shkurt 2011

Duke parë adresarin gjeta që në Shqipëri ka nja 56 Rambo, nja 35 Roki, vetëm 2 Hitlerë, pafund Enverë dhe 1 Toni Montana. Pardon, jo me emër Toni e mbiemër Montana, por me emrin Tonimontana!
E pra, në një vend si Shqipëria ka vend për të bashkëjetuar 56 Rambot, 35 Rokit, 2 Hitlerët dhe Tonimontana. Të gjithë këta kanë të përbashkët pasionin për televizorin.

Shqipëria e parë nga Fevziu

Ne jemi populli që ka shpikur shprehjen "Mos na shit mend". Ndërsa në botë gjëja që paguhet më shumë janë mendtë, ne e kemi për ofezë të lartë kur dikush ofron të shesë mendjen e tij. Madje tek ne ka kaq shumë mend, sa bursa ka rënë, kërkesa është e vogël aq sa të tërë ti japin mendtë dhe falas, tashmë.
Ndryshimi i vogël yni me botën, është se ajo që bota paguan, janë mendtë e profesionistëve. Tek ne, zëri i atyre pak profesionistëve që kanë mbetur humbet në turmën e madhe që bën kompetentin falas.
Para pak ditësh, në një program TV një tufë artistësh bënin kompetencë "profesionale" se kush i vrau ata të 4 në bulevard. Artistët, ata që nuk arrijnë të mbledhin as 10 njerëz në shfaqjet e tyre, dalin tashmë kompetentë aty ku dhe Prokuroria pret të vijë një Ranger nga Teksasi për të bërë kompetentin.
Sigurisht, gjithë kjo mjegullnajë televizive e krijuar këto kohë ka vetëm një qëllim: ta hutojë publikun, ta shkërmoqë të vërtetën në 100 variante, ta bëjë publikun të merret me fjalë, me sa më shumë fjalë. Fundja qeni që leh, nuk të ha.
Prandaj ne nuk jemi dot egjiptianë. Jemi shumë kompetentë. Dhe, kemi qejf vetëm të flasim. Flasim aq shumë, sa ua kemi hequr vlerën fjalëve.

Shqipëria e parë nga Alket Islami

Gjëja e parë që vë re kur ngrihesh në ajër në Rinas, është kaosi poshtë.
Nga tërë vendet për ku kam pasur rastin të fluturoj, akoma nuk kam parë nga sipër një vend më të çoraganizuar e më çrregullt se vendi im.
Shtëpitë, parcelat, rrugët, çdo gjë është kaotike, abuzive, joharmonike, e ndërtuar kuturu e pa plan. Jo më kot gjendemi në një krizë ku opozita është kaotike, shteti është abuziv, drejtësia është e shtrembër (le më harmonike), e ku Aleksandër Gjoka nuk fiton e as ka për të fituar kurrë një festival.
E vetmja gjë që shkon drejt (të paktën nga shtylla në shtyllë) janë telat. Sepse, për fat të mirë, ata që shpikën elektrikun nuk na kanë lënë alternativë për ti shtrirë telat shtrembër. E vetmja gjë që na kanë lënë në dorë të bëjmë është vendosja e shtyllave.
Prandaj në rrugët tona gjen shtylla me një këmbë në mes të rrugës, apo në Bulevardin Zogu i Parë kalojnë linjat e tensionit të lartë, të cilat po kontribuojnë dukshëm në krijimin e një gjenerate tullacësh.
Ata mund të kenë shpikur demokracinë me fije të drejta, po shtyllat dimë ne se ku i ngulim.

Shqipëria me pamje nga bregu i Lumit

Lumi jonë është Lana. Një kanal mbeturinash, që prapë është pjesa më e gjelbëruar e qytetit. Mbase nuk do të ishte aq i gjelbëruar, nëse ne nuk do ishim aq plehërues si qytet. Shteti mund ta spërkasë me kanellë Lanën, qoftë dhe për karshillëk ndaj Kryetarit të Bashkisë, por nuk i ka vajtur mendja akoma të bëjë një VKM për të porositur kanellë nga Serbia. Pse nga Serbia? Se e kanë kanellën e mirë. Kështu mendojnë në qeveri.
Ky kanal, është, gjëja më e gjelbër në Tiranën e kryetarit të Bashkisë me 18 m2 beton për frymë njeriu e 2m2 gjelbërim.
Anash Lanës kanë vënë edhe stola ku nuk ulet kush. Për të mbërritur te stolat e Lanës duhet të bësh sigurimin e jetës më parë, sepse të kapërcesh rrugën e Unazës ëshët si të kapërcesh nga Qiproja turke në atë greke.
Buzë Lanës kanë vënë stola. Bukur. Edhe pse, nuk ka më shans të shohësh më një perëndim dielli nga Lana apo të shohësh të famshmen skyline, sepse nk të lenë ndërtimet. Por prapë, bukur. Stola në Lanë. Sa do i ish bërë qejfi Agim Qirjaqit. Vetëm se ai që i ka vënë stolat ika vënë si për veten e vet. I ka vënë me pamje nga makinat, me pamje nga pluhuri e nga shëmtia e ndërtimeve.
Sepse, ai që i ka vënë ato stola, me pafajësi ka menduar që sporti i preferuar i Shqiptarëve është të shohin kush po kalon e në cilën makinë po kalon, sesa të shohin ca shkurre gjithsesi të gjelbra.

Shqipëria e parë nga Gërdeci

Ne kemi ngritur një sistem ku teorikisht jemi të tërë të barabartë. Por, siç e ka pasë parashikuar dekada më parë Orwell, këtu ka disa që janë "më të barabartë se të tjerët". Blendi Kajsiu shkruante para ca ditësh që pafajësia për tërë fajtorët realë të Gërdecit është shpërthimi i dytë i tij. Madje, njëri është dhe ministër. Në tërë këtë zallamahi që ndodhi këtë janar Ministri i Gërdecit nuk ndihet. Jemi ne, fundja, që kemi shpikur formulën: "Po ai përshesh me kos po ha". Gërdeci është sinonimi i harresës. Ne, harrojmë shumë. Na bombardojnë aq shumë me mostruozitete që do kishin hedhur në erë çdo shtet evropian, sa tashmë ato fshijnë nëra tjetrën.
Del një video komprometuese? Presim tjetrën. Jemi shndrruar në një popull kurioz. Çfarë do jetë ajo videoja tjetër e Priftit?
Në këtë vend ngjarjet tragjike na vijnë njëra pas tjetrës, sa nuk kemi më kohë për tu habitur.
Duke u habitur e kemi harruar Gërdecin.
Ne,jemi një popull që harrojmë shumë. Prandaj është shumë kollaj të na sundosh.
Shqipëria e Tonimontanës
Në një vend si ky i yni, e vetmja gjë që mund të bëjë njeriu është që pafuqinë e vet të përpiqet t'ia heqë fëmijës. Thonë se ti je emri që ke.
Prandaj fëmijët tanë kanë emrat Roki, Rambo apo dhe Hitler. Janë ëndrrat e prindërve që ata të bëhen më të fuqishëm se prindërit e tyre e t'u tregojnë të tjerëve se ç'janë në gjendje të bëjnë.
Prandaj ka dhe shqiptarë me emrin Tonimontana. Në një shoqëri ku disa janë më të barabartë se të tjerët, e vetmja formë që të marrësh atë që të takon është si Toni Montana te "Scarface". Madje, edhe pa e pasë emrin Tonimontana.
Gërdeci, e ka treguar këtë.