KOZMIKOMIKET: “Viktima e vetme e revolucionit tonë seksual”

botuar në revistën Klan, e Shtunë 7 Prill 2012

Duket sikur po kalojmë një revolucion seksual. Si përherë, më vonë se shtetet e tjerë e ndoshta, atëherë kur nuk i nevojitet kujt. Megjithatë, sikurse marinarët gënjehen për tokën kur shohin një shpend majë direkut, ashtu dhe neve, këtë pranverë na u shfaqën 3-4 zogj: një çift bëri seks në një reality show, një paradë gay ka ndezur pasionet e fjetura të pleqve të politikës, dhe fotot intime të një femre tjetër u publikuan nga media.
Revolucioni seksual mund të mos vijë me kaq pak elementë, por, mund të fillojë me to. Me 3 dallandyshe mund të kujtojmë seriozisht se erdh pranvera.

1. Seksi në ekran dhe prindërit në shtëpi

Seksi i një çifti në një reality show, kaloi ashtu siç pritej. Prindërit e ndershëm të këtij vendi, u qetësuan se imoraliteti ka zënë vend te të tjerët, ndërsa fëmijët e tyre “nuk janë nga ato”. Problemi i prindërve tanë, është që nuk kanë arritur ende të bëjnë ‘update’ me kohën e re që ka ardhur. Kujtojnë se fëmijën e prish shkolla e lartë, ndaj nuk i çojnë vajzat për tu shkolluar në Tiranë, ndërsa kujtojnë se i kanë të sigurta me akauntet e tyre të FB e me celularët e fshehur prej nga vajzat prostituojnë me formulën “më hidh 10m lek në celular që të njihem më mirë me ty”; mburren se djali nuk pi duhan (në sy të tyre) ndërsa ai tashmë nuk rrinë dot as pa të ‘bardhë’; gëzohen që vajza nuk ka të dashur, kur, as ia kanë idenë se në ç’makina hipën ajo kur shkon e del nga shkolla. Prindërit, nuk arrijnë të kuptojnë që të bësh seks është thjesht një realitet që ata nuk e kontrollojnë dot. ‘Veset’ e dënueshme të kohës së sotme nuk janë ato të kohës së tyre. Fëmijët e të tërëve bëjnë seks në forma e me njerëz që prindërit, po ti dinin, do mbushnin spitalet.

Gëzimi i çuditshëm që fëmija e tjetërkujt paska bërë seks në një reality show, se ‘i imi s’bën nga këto’, është gëzimi i orkestrës që i bie veglave ndërsa Titaniku po mbytet.
Kjo dallandyshe, për fat të keq, nuk sjell dot revolucion seksual. Revolucioni i drogërave, parave të pista e pushtetit të blerë, i ka paraprirë atij. Shthurja morale e seksuale ngjan më shumë si revolucion agrikulturor sesa seksual. Ajo ndodh në shtëpitë tona më shumë se në TV.

2. Propagayanda

Parada gay, po shkakton shumë zhurmë. Të tërë, paskan diçka shkencore për të thënë. Në fakt, nuk ka të bëjë me shkencën sesa me konceptin tonë mbi lirinë e njeriut për të bëër me trupin e tij çfarë të dojë, e për të dalë në bulevard me flamurë çfarëdolloj ngjyre. Madje, përveçse jo shqetësim, mua më duket një ditë e gayzueshme.
Por ja që ca pleq, të cilët nuk duken as mendërisht fort stabël, disa edhe në pozita të larta shtetërore, gjetën rastin të bëhen të famshëm për 15 minuta e të vihen në qendër të vëmëndjes duke lëshuar nga goja teza vulgare homofobe. Më shumë se homofobi, e tyrja, është gjithçka-fobi. Standarti i debatit mediatik u ka lejuar shumë njerëzve ta përdorin median si luftë me topa balte kundër kujtdo që është ndryshe, në mendim, në sjellje, në votë, në etni e gjuhë. Ne jemi par exellence një vend përjashtues. Jemi vendi, ku të paktën njëqindmijë qytetarë të Tiranës thanë (disa edhe tekstualisht) për 4 viktimat e 21 Janarit, “mirë ua bënë!”.
Kjo do ta kish bërë Shqipërinë një ferr të vërtetë. Por, për fat, jemi popull që frazën e preferuar kemi “...larg b*** sime”. Indiferenca reale shkon krah për krah me ekstremizmin tonë verbal.

Andaj, përveç logorresë mediatike, kemi dhënë fakte konkrete që asgjë nuk na bezdis mjaftueshëm sa të dalim e të protestojmë. Prandaj, popullata gej, në këtë pikë, mund të rrijë e qetë. Jo se ndonjë gej nuk do të ketë konfrontim fizik. Ky i yni është një vend ku kushdo mund të hajë dru, dhe jo vetëm homoseksualët. Të ngresh dy gishtat përpjetë në rrugë të hyjnë me çadër, të shpallesh i majtë në ca komuna të veriut të tregojnë plumbin jo drurin, të jesh duke ecur në bulevard me duar ndër xhepa, druri është luks, sepse edhe të vrasin.

Për tu kthyer tek revolucioni seksual, pavarësisht se duket se diçka e madhe po ndodh, në fakt, është vetëm nevoja jonë për të shkrythur gjuhën dhe nevoja e disave për të na hequr mendjen nga problemet madhore që po kalon vendi. Një paradë nuk është revolucion sepse së pari revolucionin nuk e bëjnë pakicat. Pakicat, maksimumi bëjnë grushte shteti. Së dyti revolucioni çon në ndryshime drastike të shoqërisë. Për të mos përsëritur idetë që kam hedhur tek kozmikomikja: “Të jesh ‘burrë’ dhe homoseksualiteti ”në revistën Klan të para disa javëve, ajo që mendoj se jo vetëm komuniteti gej por çdo komunitet tjetër duhet të bëjë për të ndryshuar shoqërinë, është të fillojë një evolucion në vend të revolucionit, një ndryshimin që nis së pari nga vetvetja.

Duke parë debatin që po zhvillohet në korridore shumë të ngushta (idesh), më krijohet përshtypja që të qenin gej disa po tentojnë ta kthejnë në profesion, me formulën, “unë jam gej, dua rrogë tani”. Prandaj edhe kjo dallandyshe nuk sjell pranverë.

3. fotot me pullë të kuqe

Para pak ditësh, një (ose disa media) nxorën disa foto private intime të një konkurenteje në një reality show. Duket sikur po jetojmë në perëndim, ku herë pas here del ndonjë video ose foto kompromentuese e një personazhi të famshëm e që ka si publik kryesor masën e meshkujve seksualisht kuriozë. Por, në fotot në fjalë nuk kishte asgjë as seksi, e as erotizuese, nuk kishte as lajm e as kronikë. Ishin thjesht gjëra private, që në mënyrë të dyshimtë kanë rënë në dorë të medias, por megjithatë media e nxori. Fotot, maksimumi ngjallën pak kuriozitet morboz, ndollën një valë gjykimesh e paragjykimesh ndaj individit që kishte dalë në to, dhe kaq. Edhe këtu duket se nuk ka asnjë revolucion seksual. Dolën ca foto, pamë ca gjëra, e çë?

Deri këtu duket sikur nuk ka gjurmë të revolucionit seksual. Por, ka vend për të ngritur një pyetje njerëzore.

4. dhuna me lejtmotiv seksual që nuk shqetëson kënd

Dalja e këtyre fotove më është dukur shumë shqetësuese.
Aty ka një dhunim të paprinciptë të privatësisë së individit e të jetës së tij private. Ato foto, mund të harrohen nga publiku, por jeta e personit dhe familjes është shkatërruar tashmë pa kthim.
Në ato foto nuk kishte asgjë me interes shoqëror. Nuk bëhej fjalë për ministra që abuzojnë me postin seksualisht apo me bllok rryshfetesh. Në çdo vend të perëndimit, ato foto nuk do ishin botuar, ose do kishin përfunduar në gjyqe me shuma të majme. Njeriu nuk është mace që ti i gjuan me shqelm kur je me nerva. Jeta e njeriut, nuk mund të shkatërrohet kaq kollja sepse ti do të shesësh 200 opje më shumë gazetë.

Nga ana tjetër, media jonë posedon plot fakte korruptive, foto, video e dosje, e nuk i boton. Nuk ia mban. Këtu, mund të dhunosh vetëm ndonjë vajzë periferie të pambrojtur, po jo krokodilë të mëdhenj majë piramidës.

Po atëherë, nëse je i vetëm e pa mbrojtje, kush do të të mbrojë?

5. Fati i vajzës në duart e kaosit

Botimi i atyre fotove më është dukur kriminal.
Por, nëse falangat e pushtuesve të hapësirës mediatike e të debatit mezi presin siç thashë më lart të shkrythin gjuhën për të diskutuar të drejtën e ministrave për të (mos) u xhiruar në korrupsion ose abuzim seksual, këtu heshtën.

Etërit e medias nuk dolën për të diskutuar sa etike ishte botimi i tyre. Kanë halle honoraresh.
Shoqatat e grave kanë halle fondesh dhe trafiku influence. Gejtë s’kanë punë me të, se është hetero.
Ambasadorët kanë qenë të zënë. Plus që ... ajo është hetero!

Prokuroria ka halle të tjera. Fundja, ligjet janë të paqarta, dhe në realitetin shqiptar, viktima dhe familja e saj ndjehet fajtore dhe nuk ka guxim minstror për të hedhur median në gjyq apo abuzuesin.

Fundja, këtu, cënohet vetëm një individ pa mbrojtje, pa mbështetje, pa para, dhe askush nuk ka motiv real ta mbrojë. Mbrojtja e asaj vajze të varfër, dhe e familjes së saj atje larg në periferi, nuk është në axhendë.

Këtu duhet të nisë revolucioni i vërtetë seksual.

6. Revolucioni im seksual

Në 2012, nuk ka më vend për revolucione seksuale. Ne e kemi humbur atë tren para 40 e ca vitesh. Për fat të keq revolucioni ynë shoqëror mbi seksualitetin është thjesht revolucion industrial: pronësia mbi mjetet e punës; dhe debatet tona reduktohen tek frikërat tona ekzotike.

Por, ne akoma mund të bëjmë një hap të vogël por çlirues: të mbrojmë jetën intime të individit, të drejtën e tij për të bërë ç’të dojë me trupin e vet. Të drejtën që jo çdo horr që shtie në dorë fotot e tua mund ti çojë në gazetë, se ashtu i do qejfi. Duke vendosur një standart me rastin e vajzës që dhunuar nga një media, mund të kishim vendosur një standart për krejt shoqërinë, edhe për gejtë, edhe për gratë, edhe për këngëtarët, edhe për fëmijët e së nesërmes.

Revolucioni im seksual nis u çjerrë jo kundër a pro një parade, po duke bërtitur për jetën e një njeriu të vetëm e të pambrojtur.