Pragmatistë, si ty!

botuar te Gazeta Dita, e enjte, 11 prill 2013

Nuk ka mbetur shumë për të thënë për koalicionin e 1 prillit, thuajse të gjitha janë thënë. Kam vetëm copëra mendimesh.

Ne e kemi reduktuar qenien tonë qytetare në ngopjen e barkut, qoftë edhe me “një gjellë që ta shpif” (siç e quan Muç Nano). Më kujton edukatoret e kopshteve të Enverit, që ua ushqenin me zor gjellën e shpifur 3 vjeçarëve. Që e villnin. Kur rritesh, mëson ka dhe një alternativë tjetër: një gjellë që ta shpif mund të mos e hash. Mund të vuash urie, por më mirë se të vjellësh tërë jetën. Mund ta refuzosh në heshtje, mund dhe t’ua përplasësh pjatën ballit. Koha e liderëve-edukatore që ushqejnë me zor fëmijët në çerdhe duhet të ikë.

Duan ta shesin idealizmin për moralizëm. U bie më mbarë. Moralizmi, mban mbi vete stigmën e atij që bën dërr-dërr. Nuk është moralizëm, dhe nuk po ua shet njeri. Është idealizëm, pavarësisht se s’dua ta kuptojnë.

Duket sikur ka pak për të bërë për të kundërshtuar aleancën e 1 Prillit. Jemi si rusët, kur panë që Medvejev-Putin u bënë një lojë kushtetuese për të mbajtur pushtetin përjetësisht. Na e kanë futur, por, duan të na thonë që janë në rregull. Dhe nuk ka më mirë se cinizmi dhe arroganca për ta bërë këtë.

Cinizmi dhe arroganca, më kujton garipat e shkollës që persekutojnë çunat e urtë e studiozë, vetëm pse e ndjejnë se janë më të mirë. Me forcën e pandëshkueshmërisë së atij që ka përkohësisht pushtetin. Pragmatistët, i urrejnë idealistët.

Rilindja është vepër idealistësh e jo pragmatistësh. Rilindja e hershme shqiptare na e ka treguar këtë.

Nuk ka asgjë për ta çbërë këtë që ka ndodhur. Por, ana pozitive e kësaj është që mund të shohim më qartë kush është kush. Kjo është një kohë e mrekullueshme për të parë cilët gazetarë e cilët politikanë janë gati të hanë gjellën e prishur, veç të jenë në grup me garipat e shkollës. Ka dhe nga ata që e shohin realitetin me dylbi, dhe gariplliku u duket seksi. Kjo është një kohë për të njohur përfundimisht njerëzit. Kush janë dritëshkurtrit, kush janë servilët, kush janë ata që janë gati të lehin për kockën e premtuar (a të imagjinuar), kush janë të fortë në aritmetikë. Rrobat e reja të mbretit i nxorën të tërë lakuriq.

Në 21 janar, kam qenë në shesh, ndërsa dikush tjetër shihte nga dritarja. Nuk kam qenë në shesh për të hedhur një mbret e për të bërë mbret një tjetër. Asnjëri nga ata të dy nuk e di akoma pse kemi qenë në shesh.

Shqipëria është ajo që thotë Konica, dhe shqiptarët janë ata që thotë Noli. Mund të qeverisen si turmë e bindur, por mund të të hedhin befas dhe në pleh. Kurrë s’mund ta dish. Prandaj e dua këtë vend. Është i paparashikueshëm. Tashmë, është dhe e vetmja shpresë.

Dëgjova që z. Rama e ka akoma në axhendë 21 janarin. Dua të di si. Dua të di, në detaje, si e ka në axhendë. Çfarë do të bëjë konkretisht, me hapa, dhe dua të ma thotë tani. Para zgjedhjeve.

Krimi më i madh, është përdorimi i një koncepti aq të shenjtë si “rilindja”, aq frymëzues si “Rilindja” për të ilustruar ardhjen në pushtet të “çunave”. Kështu janë djegur “mjaft”, “katharsis”, “duart e pastra”, koncepte qytetare e njerëzore frymëzuese, që përfunduan në mega-mashtrime. “Rilindja”, pati të njëjtin fat. Trishtohem kur shoh që epoka e atyre që shkrinë jetën e pasurinë për Shqipërinë u përdor si tagline për ata që shkrinë Shqipërinë për pasurinë e vet.

Pragmatistët, ata që e kanë katandisur Shqipërinë kështu, duan të na tregojnë se mjeti justifikon qëllimin. Bëjnë aritmetikë komisionerësh. Citojnë dhe libra. Paskan dhe argumente historike. Unë s’kam punë me ta, se nuk dua ta zbres idealin tim në nivelin e llogjeve të kafeneve.

Nëse nuk e mund dot Berishën (meqë këtu u katandis Rilindja, në heqjen e një njeriu) me forcën e të drejtës dhe të idealit, ik. Ik. Ik! Askush nuk është i pazëvendësueshëm. Liderë kompromisi mund të nxjerrim sa të duash. Hap gazetat dhe shiko sa shumë janë. Janë të tërë pragmatistë. Njësoj si ty.